اصولا و در راستای مثبت اندیشی-که دایره اش  در میان هم وطنان گرامی،از "ان شا الله خیر است"در هر بلایی که سر آدم می آید تا "خدا رو  شکر که گاوها پرواز نمی کنند" در هنگام مشاهده ی سقوط  آثار هضم پرندگان روی لباس شان مشهود است- یادداشت بهاریه ی سالی یه روزه ای را که پیش رو دارید؛نباید با مثلا "سال به سال دریغ از پارسال" شروع کرد.مخصوصا سال ِپس ِسری مثل 92 که نصف اولش به ذوق ناشی از خداحافظی محمود از صندلی اش گذشت؛نصف دوم به هول ِ حاصل از سلام و احوالپرسی ِحسن و حسین!

سر ِآخر هم مطابق ِ روال ِ حاکم بر پیشانی نوشت مان و در راستای فرمایش اجداد گرامی دائر بر همان "سال به سال..." بالایی،رسیدیم به سبد کالا و صف توزیع اش که بی خرج و مخارج و ماشین ِ زمان و...هم یاد و خاطره ی صفهای کوپونی –یا به قول امروزی ها-کالابرگ  دهه ی 60 را زنده کرد؛هم اجداد مذکور را تا پشت ِ هفتم،جلوی چشم مان آورد!

الته ناگفته پیداست که هدف طراحان گرامی توزیع سبد فوق و سایر دست اندر کاران و در راسش ریاست محترم جمهوری؛چیزی جز همین نبود وگرنه به قول قدیمی ها،بر همگان واضح و مبرهن است که دو قوطی پنیر و دو بطری روغن و دوتا مرغ،نه ربطی به عید و عیدی دادن و آجیل و  لباس شب عید دارد؛نه اصولا با توجه به زمان توزیع اش، تا آن موقع چیزی ازش می ماند،نه اگر هم ماند،به درد جلوی مهمان گذاشتن می خورد!

خود ِشما هم بهتر از ما دیدید که پارسال همین موقع وقتی عیدانه ی ِ 85 هزار تومنی ِدولت رفت به حساب سرپرستان خانوار و هرکی هر چی خواست خرید؛چقدر شب عید ِبی شو ر وحال و کسل کننده ای داشتیم و صد البته "قدر عافیت کس داند که به مصیبتی گرفتار آید" و هزار البته منظور ما از "عافیت" در مصراع بالا، "عیدانه" و مقصود از "مصیبت" ،"سبد کالا"ست.چراکه ما عاقل تر از آنیم که بعد از این همه سال تاریخ خواندن و سرو کله زدن با سرگذشت گذشتگان ِ آب از سر گذشته مان، فکر دیگری بکنیم یا مثلا خدای نکرده فکر شما را جایی ببریم.

بر همین اساس و در شرایطی که سال ِمارِ گذشته که مثلا قراربود مال نصیب مان بشود، کم مانده بود از جیب مان برای دولت محترم خرج کنیم و صد هزار البته خود شما بهتر از ما می دانید که شب دراز است و قلندر بیدار و به ضرس ِ قاطع در سال 93 و با اجرای  فاز دوم هدفمندی نصف بیشترمان با انصراف از دریافت یارانه ، به همینجا  می رسیم و بعید نیست جریمه هم بدهیم؛ از صمیم قلب آرزو می کنیم اسب ِ سال ِ تازه بر اثر عوارض ناشی از اصابت نیش ِ سال کهنه با  هن وهن و لنگی پا به زندگی مان نگذارد و در آستانه ی فصلی گرم،به زمین گرم مان نزند!

باقی بقایتان!